تامین خواسته چیست؟ فاصلهی زمانی بین تحویل دادخواست و شروع دعوای خواهان علیه خواندهی دعوا، تا صدور حکم توسط دادگاه ممکن است طولانی باشد که باعث میشود خوانده با استفاده از این فرصت بتواند اموال و وجوه خود را منتقل کند و به این ترتیب از اجرای مؤثر حکم به نفع خواهان جلوگیری نماید؛ همینطور ممکن است فاصلهی زمانی موجباتِ نقصان یا عیب را در موضوع دعوا (مالی که دعوا بر سر آن واقع شده) فراهم آورد. قانونگذار برای جلوگیری از چنین مواردی نهادِ قانونی «تامین خواسته» را پیشبینی کرده است.
دادگاه با توجه به اینکه آیا لازم است از خواهان نیز متقابلا تامین گرفته شود یا خیر، به نفع او قرار تامین خواسته را صادر میکند:
در سایر موارد طبق حکم دادگاه، خواهان موظف است ابتدا خسارت احتمالی را که ممکن است از محلِ صدور قرار تامین به خوانده وارد آید به صندوق دادگستری پرداخت کند و سپس قرار تامین خواسته را اجرا نماید. این تامین متقابل وجه نقد خواهد بود. درصورتی که در نهایت امر حکم به نفع خوانده صادر شود، خساراتی که در مدت توقیفِ مال او به موجب قرار تامین خواسته به وی وارد شده است، از محلِ همین خسارتِ احتمالی (تامین خواهان) که خواهان در صندوق دادگستری گذارده است، پرداخت میشود.
نکتهی قابل توجه در نهادِ تامین خواسته این است که خوانده نیز میتواند از دادگاه علیه خواهان درخواست تامین بنماید. این درخواست در دو مورد قابل بررسی است: اول اینکه خوانده در مورد خسارات ناشی از دادرسی تقاضای تامین نماید. دوم آنکه خوانده در مورد خسارت ناشی از حقالوکالتی که در دعوای جاری مجبور به اخذ وکیل شده درخواست تامین کند.
دادگاه برای اینکه بتواند قرار تامین خواسته را صادر کند در درجه اول نیاز به درخواست خواهان دارد و در هیچ صورتی بدون درخواست خواهان امکان صدور همچنین قراری وجود ندارد. خواهان میتواند پیش از تقدیم دادخواست، ضمن دادخواست، یا در جریان دادرسی خواستهی خود را برای دادگاه مطرح نماید. از جمله شرایط صدور این قرار که برای دادگاه نیز باید احراز گردد موارد زیر است:
منجز در مقابل مؤجل به کار میرود و به معنای این است که خواستهی خواهان باید در زمان حال حاضر وجود داشته و زمان مطالبهی آن رسیده باشد، نه اینکه منوط به گذر زمان باشد (مؤجل باشد).
اما اگر خواسته، سند رسمی داشته باشد یا خواهان بتواند برای دادگاه اثبات کند که خواسته در معرض تضییع و تفریط قرار گرفته یعنی تا رسیدن زمان مطالبهی آن امکان دارد از بین رفته باشد، میتوان در اینباره استثنا قائل شد و زودتر از موعد برای موضوعِ دعوا درخواستِ صدورِ قرارِ تامین کرد.
اگر خواسته مال باشد، با نامعلوم بودن میزان آن دادگاه نمیتواند قراری صادر نماید؛ مانند اینکه خواستهی دعوا مطالبهی مقداری وجه نقد باشد که در این مورد خواسته نامعلوم است.
اگر خواسته، کالاست باید بتوان آن را از سایر موارد تشخیص داد و آن را تفکیک کرد.
دادگاه صالح برای رسیدگی به این موضوع، همان دادگاهی است که به اصل دعوا میپردازد. دادگاه با توجه به درخواست خواهان و پس از احراز صحت شرایط لازم برای صادر کردن قرار تامین خواسته (که در بالا توضیح داده شد) اقدام به صدور قرار تامین خواسته به نفع خواهان میکند. پس از صدور قرار نیز ظرف 10 روز از تاریخ صدور قرار، خوانده تنها در همان دادگاه میتواند نسبت به آن اعتراض کند؛ این قرار قابل تجدیدنظرخواهی در دادگاهِ تجدیدنظر نیست.
کلمات کلیدی: